چرا افراد مهربان همیشه تنها و منزوی‌اند؟ چرا دوستان کمی دارند؟ و  بدتر از همه اینکه اکثر افراد، ادم‌های مهربان را دوست ندارند و از انها دوری می کنند! چرا؟

شاید گفته‌های من برایتان غیر‌قابل درک باشد. ولی کافی است کمی روی زندگی مهربان‌ترین آدم‌های اطرافتان دقیق شوید. آن وقت متوجه حرف‌های من می شوید.

ممکن است بگوئید، مهربانی یکی از بهترین خصلت‌های رفتاری است.و همه ما، انسان‌های مهربان را دوست داریم. اصلا دلیلی برای اینکه از آدم‌های مهربان دوری کنیم،وجوووود ندارد؟

ولی متاسفانه باید عرض کنم،دلایل منطقی  زیادی وجود دارد. مهمترین دلیلش مربوط به این می شود که وقتی ما با فرد مهربان و فروتن همکار می شویم و شروع به کار می کنیم، رفتارهای پر از مهرو محبت او، باعث می شود ما احساس بدی نسبت به خود پیدا کنیم.

وقتی خود را با او مقایسه می‌کنیم، احساس می‌کنیم آدم بدی هستیم  و همین حس بد، سبب می‌شود از اینجور ادم‌ها دوری کنیم.

دوستی،معاشرت  و کار کردن با افراد مهربان باعث می‌شود ،فکر کنیم ادم بدی هستیم، از خودمان بیزار می شویم و برای فرار از این حس بد، تنها یک راه وجود دارد.دوری کردن از کسانی که باعث این حس‌و حال می شوند.

مطمئنا دوری کردن از افراد مهربان، کار درستی نیست. آنها همان کسانی هستند که در لحظات سخت همیشه یار و یاور ما هستند.ولی متاسفانه،  ما انسان‌ها عادت کردیم برای حل مشکلات خود سریع‌ترین و راحت‌ترین راه را انتخاب کنیم.

اما نکته جالب دیگری هم وجود دارد ، و آن این است که آدم‌های مهربان هم، تنهایی را ترجیح  می دهند. اما چرا؟

آدم‌های مهربان همیشه با لبخند و نیت پاک با دیگران برخورد می‌کنند، آنها تمایلی به بحث و مشاجره ندارند.به خاطر مهربان‌بودن، دوست ندارند باعث رنجش و ناراحتی دیگران شوند.به همین دلیل، آنها همیشه با دیگران همراهی می‌کنند، حتی اگر تمایلی به این کار نداشته‌باشند.  و همین  امر ،سبب ناراحتی قلبی آنها می شود.

خودتان تصور کنید:

همیشه طبق خواست دیگران رفتار کردن، چقدر می‌تواند آزاردهنده و ناراحت‌کننده باشد. به همین دلیل، آدم‌های مهربان ،تنهایی را ترجیح می‌دهند.